Kısa Kısa

Çok uzun zaman olmuş yazmayalı. Zaten yazmadıkça daha da zor geliyor yazmak insana. Bugün kendimi biraz zorlayayım dedim. Bu arada olanlar da unutuluyor, ne yazacağını bilemiyor insan. O yüzden biraz daldan dala muhabet olacak ama kısa kısa yazayım.

Kardeşim geldi. İçim daha rahat. Annemler yalnız değil artık. Ben ne de olsa haftada 2-3 gün gidebiliyorum. Yeğenim bu yıl okula başlayacak. 1. sınıflar malum 1 hafta önce açılıyor. Herhalde okullar açılmadan önceki hafta sonu İstanbul'a döner.O zamana kadar da babam da daha iyi olur inşallah. Zaten Eylül başında kontrolü var. Bu kez umarım doktor ayağının üzerine basmasına izin verir artık

Oğlumun kayıt işlemleri de önümüzdeki pazartesi-salı. Biz gidip ücreti yatırdık, o da kayıt olacak. Okul ücretini yatırdığımız gün okulu gezdik, çok beğendik. Eğitimi için de aynı şeyi söylüyorlar. Umarım bizimki de aklını başına toplar artık.

Kayınpederim iyi değil. Zaten bir kan hastalığı vardı. Bu aralar çok kilo kaybetti, iştahı yok, ishali sürüyor. Doktor bu atakların mevcut hastalığından kaynaklanmadığını, yeni bir hastalık daha eklenmiş olabileceğini söyledi. Salı günü yine kemik iliği aldılar. İlk alınan ilik yeterli olmamış. 10-15 güne sonucu verecekler. Ama durumu iyi değil, doktor da olumlu konuşmamış. Allah iyilikler versin, çektirmesin.

Dün kuzenimin ikizleri oldu. Hem de biri kız, biri erkek. Bugün hastaneye onları görmeye gideceğiz kardeşimle. Allah ömürlü etsin onları da.

Bu aralar hafif çaplı depresyondayım. Hep hastalıklar, hastaneler, olumsuz haberler, sıkıntılar, onun bunun işine koşturmacalar derken bende moral kalmadı. Üstüne üstlük bunlardan kaçımız da yok. Alıp başımı dağlara çıkasım var.En yakın arkadaşımı bile görmek, konuşmak istemiyorum. Benim zaten böyle de bir huyum var. Üzüntülüysem, kimseyi görmek istemem, kimseyle konuşmak istemem. Bırakın beni kendi halime, geçer derim ve geçer. Eşim ve oğlum da biliyorlar bunu ve elleşmiyorlar bana:)